της Ιωάννας Κύρου
Οι πηγές , τα ρέματα και η εύκολη πρόσβαση σε καθαρό νερό ήταν
ένας καλός λόγος για να κατοικηθεί ο Κρόκος από πολύ παλιά. Οι άνθρωποι
εκμεταλλεύτηκαν την δύναμη του νερού και έφτιαξαν νερόμυλους .
Στην περιοχή που βρίσκεται στην άκρη του χωριού λειτουργούσαν το 1886 πέντε νερόμυλοι που ήταν ιδιοκτησία Τούρκων. Με την απελευθέρωση τους ανέλαβαν Κροκιώτες και Κοζανίτες και οι νερόμυλοι έγιναν έντεκα (Μπάσης, Ταχταλής ,Καραμπέρης , Κουϊμτζής, Παπαζντάς, Χότζιας, Τσιαϊλιάκος, Αρτζής, κάτω Βρανάς, Βαμβακάς και κάτω Φάμπρικα) .Αυτοί βρισκόταν σε αυτήν την περιοχή ,σε ένα άλλο ρέμα που ονομαζόταν Γκομπλίτσι υπήρχαν άλλοι δέκα . Συνολικά υπήρξαν είκοσι ένας νερόμυλοι μόνο στον Κρόκο. Οι νερόμυλοι εξυπηρετούσαν όλη την περιοχή μας και την περιοχή της Ηπείρου με τους κυρατζήδες.
Στα χρόνια της γερμανικής κατοχής σταμάτησαν να λειτουργούν και ξαναδούλεψαν μετά το 1944 έως το 1965.Τότε σταμάτησε να γυρίζει η φτερωτή του τελευταίου νερόμυλου ,που ήταν ο μύλος του Καραμπέρη.
Στην περιοχή αυτήν σήμερα δεν υπάρχουν οι νερόμυλοι , ούτε καν τα ερείπια τους, υπάρχουν μόνο τα ρέματα με άφθονο νερό που αναβλύζει από τις πηγές, μικροί καταρράκτες και αρκετό πράσινο με εντυπωσιακά και μεγάλα πλατάνια .
Αυτήν είναι μια όμορφη όψη του Κρόκου που οι περισσότεροι δεν γνωρίζουν και προσωπικά θλίβομαι που μένει ανεκμετάλλευτη.
Κείμενο –φωτογραφίες
